GEORGE KIZHUKARAKAT PRAKASH SDS
RIP: 21/03/2025 - Nagaon, IN
O. G. K. Prakash urodził się 27 sierpnia 1934 r. w Kallanickal w Thodupuzha Kerala. W 1943 r. jego rodzina wyemigrowała do Malabar, gdzie urodziła się czwórka jego rodzeństwa. Po ukończeniu szkoły średniej w 1954 r. został asystentem nauczyciela w swojej wiejskiej szkole. W latach 50. strach przed chińską inwazją sprawił, że rząd zażądał od zagranicznych misjonarzy opuszczenia kraju. W związku z tym Kościół w Kerali zachęcał młodych mężczyzn i kobiety do zostania misjonarzami w różnych częściach Indii. Pewien ksiądz przybył do parafii, głosząc o życiu misyjnym i możliwości służenia Panu w szczególny sposób. Zainspirowany, wstąpił do Domu Misyjnego św. Józefa w 1955 roku.
W 1956 r. został wysłany do Allahabadu, gdzie odnalazł nowy wymiar swojego powołania do opanowania języków i podjęcia apostolstwa. W 1962 r. rozpoczął studia teologiczne w Rzymie, ale nie mógł ich ukończyć. Tam jednak zaczął stosować motto: „Nie daj się zwyciężyć złu. Zło dobrymi uczynkami zwyciężaj”. (Rz 12,21). W 1964 r. przybył do diecezji Tezpur w północno-wschodnich Indiach, gdzie przez rok studiował kulturę i kontekst diecezji. Dało mu to możliwość związania się z lokalną społecznością. W następnym roku udał się do Sacred Heart Seminary w Poonamallee, Madras i został wyświęcony na kapłana w grudniu 1967 roku.
Duch misyjny księdza Prakasha rozpalił się podczas jego posługi w Mangaldoi. Założył szkołę Christ Jyoti z hostelem, wydawnictwo Christ Jyoti i szkołę szkoleniową Christ Jyoti. To tutaj powstał pierwszy katolicki magazyn „Moinar Napoon”. W 1979 r. założył obecną misję w Nagaon. Przetłumaczył ekumeniczną Biblię Nowego Testamentu na język asamski, skomponował asamskie pieśni nabożne i wydał kasety do ewangelizacji. Misjonarska gorliwość o. Prakasha doprowadziła go do wstąpienia do Towarzystwa Boskiego Zbawiciela w 1993 roku i złożenia ślubów w 1994 roku. Kontynuował swój apostolat z wielką energią i kupił ziemię w Tokobari, gdzie znajdują się studia filozoficzne Archidiecezji, niższe seminarium salwatorianów i klasztor sióstr salwatorianek. Ks. Prakash przeszedł na emeryturę w 2010 roku, nie przestając odwiedzać nawet w ostatnich dniach życia różnych ośrodków katolickich, spotykając nowych ludzi, by głosić im Zbawiciela. Podobnie jak niektórzy pionierzy salwatoriańscy, którzy przybyli do północno-wschodnich Indii, był pełen gorliwości dla Kościoła i jego misji. Zmarł 21 marca 2025 r. w wieku 90 lat, po 30 latach profesji i 57 latach święceń, prawdziwy duchowy syn bł. Franciszka Jordana.
